[[Banjak|Banjakowi]] można oddawać cześć na wiele sposobów, lecz picie [[Alkohol|alkoholu]] jest z pewnością podstawową i najlepszą formą. Każdy, kto spożywa alkohol w jakiejkolwiek postaci, jest świadomym bądź nieświadomym wyznawcą Banjaka. W serii „Dawni wyznawcy” zamierzamy przedstawić sylwetki najwybitniejszych nieświadomych czcicieli Banjaka, którzy pojawili się dotąd w dziejach ludzkości, czyli mówiąc krótko – największych i najsłynniejszych pijaków.
== NOACH Noach=='''Bliski Wschód, 2948 – 1998 p.n.e.''' [[Grafika:Noe.jpg|thumb|350px|Pijany Noe według Michelangela Buonarottiego]];Bliski Wschód, 2948 – 1998 p.n.e.
Pierwszym nieświadomym, lecz wiernym wyznawcą Banjaka był Noe (Noach). Żył on w pobliżu góry Ararat, na obszarze dzisiejszego pogranicza turecko-armeńskiego. Tam właśnie w 2347 r. p.n.e. osiadła jego arka, w której wraz z rodziną i dobytkiem schronił się podczas Potopu.
Należy przy okazji zwrócić uwagę na zdrowotne właściwości wina, którym raczył się Noe. Wystarczy zauważyć, iż dożył wspaniałego wieku dziewięciuset pięćdziesięciu lat, a więc żył aż o sto siedemdziesiąt trzy lata dłużej niż jego ojciec.
<small>Wszystkie daty w tej notatce podano według opracowania Jamesa Usshera z Armagh (1581-16561581–1656), anglikańskiego arcybiskupa Dublinu. == TIBERIUS CLAUDIUS NERO =='''Rzym, 42 p.n.e. – 37 n.e.'''</small>
== Tiberius Claudius Nero ==
[[Grafika:Tiberius.jpg|thumb|220px|Tyberiusz]]
;Rzym, 42 p.n.e. – 37 n.e.
Kiedy jeszcze służył w wojsku jako rekrut, nosił przezwisko Biberius Caldius Mero, co znaczy dosłownie „lubiący pić tylko czyste grzane wino”. Paszkwile na temat skłonności Tyberiusza, przybranego syna Oktawiana Augusta, do alkoholu krążyły w licznych odpisach po całym Rzymie. Był to nie tylko jeden z najwybitniejszych pryncepsów Rzymu, lecz zapisał się w historii również jako jeden z większych pijaków na rzymskim tronie.
Należy jednak z żalem dodać, iż nieograniczona władza w dużym stopniu zepsuła tak dobrze zapowiadającego się władcę. Obawiając się trucizny przestał pić wino, tłumacząc to względami zdrowotnymi. Zajął się zamiast tego najohydniejszymi rozpustami połączonych z niewiarygodnym okrucieństwem. Wskutek tego po Rzymie zaczęły krążyć wierszyki rzucające na cesarza takie oto oskarżenia:
:''<poem><i>Wzgardziłeś winem, któreś z ziemskich rozkoszy wymazał,'':''I żłopiesz krew pieniącą się jak wino w czarze.''</i></poem>
Ostatnie lata życia spędził na wyspie Capri, spędzając czas głównie na orgiach, często połączonych z praktykami sadystycznymi. W tej dziedzinie pokonał go jednak jego morderca i następca – Gajus Kaligula.
== LESZEK Leszek zw. BIAŁYM Białym =='''Polska, 1186 – 1227''' [[Grafika:Leszek biały.jpg|thumb|230px|Leszek Biały według Jana Matejki]];Polska, 1186–1227
Leszek, syn Kazimierza Sprawiedliwego, był jednym z najwybitniejszych polskich książąt z okresu rozbicia dzielnicowego. Faktycznie panował tylko w dzielnicach krakowskiej i sandomierskiej, lecz jego wizja polityczna sięgała znacznie wyżej, ponad podziały dzielnicowe, dążąc do zjednoczenia całego kraju.
Niestety ten wielki polityk zginął tragicznie i zdecydowanie zbyt wcześnie. W listopadzie 1227 r. spotkał się w Gąsawie ze swymi sprzymierzeńcami, Henrykiem Brodatym i Władysławem Laskonogim, z którymi miał omówić plany zjednoczenia Polski. Gdy dyskutowali nad przyszłością kraju popijając w łaźni piwo, napadli na nich zamachowcy nasłani przez Świętopełka i Odonica. Henryk został ranny, zaś Leszek po próbie konnej ucieczki został zamordowany.
== FRANÇOIS VILLON François Villon =='''Francja, 1431 – po 1463'''
[[Grafika:Villon.jpg|thumb|220px|Villon]]
;Francja, 1431 – po 1463
François pochodził z ubogiej paryskiej rodziny, o której nie wiadomo nawet z całą pewnością, jakie nosiła nazwisko. Nazwisko Villon przyjął od swojego wuja i protektora, kanonika Guillauma. Dosyć wcześnie uzyskał tytuł magistra sztuk wyzwolonych Sorbony, lecz kariera bakałarza ani duchownego nie była tym, o czym marzył. Zamiast tego wybrał pełne przygód i mocnych wrażeń życie chuligana, włóczęgi, sutenera i przestępcy. Oskarżony o zabójstwo, został skazany na powieszenie, potem ułaskawiony, uwięziony, znowu ułaskawiony, a wreszcie skazany na banicję. Będąc również poetą, swoje przeżycia zawarł w jednym z najlepszych utworów literackich, jakie powstały w średniowiecznej Europie – „[http://www.dziecionline.pl/Biblioteka/Villon_Francois/wielki_testament/spis.htm Wielkim Testamencie]”.
Nie koncentrował się w nim na opisywaniu swoich własnych pijackich wyczynów, lecz modlitwa „za duszę cnego mistrza Jana Kotra”, którą zamieścił w swoim utworze, pozwala trafnie wnioskować o jego zamiłowaniach. Tylko prawdziwy żul potrafi bowiem docenić innego ochleja jako towarzysza pijaństwa. Poniżej przytaczamy tę piękną modlitwę w całości (we wspaniałym tłumaczeniu Tadeusza Boya-Żeleńskiego).
:''<poem><i>Ty, oćcze Noe, coś sadził szczep winny,''
:''Locie, coś popił tak zdrowo u skały,''
:''Aże miłości chucie niepowinney''
== JAN HIMILSBACH ==
'''Polska, 1931 – 19881931–1988'''
[[Grafika:Himilsbach.jpg|thumb|Jan Himilsbach]]